ΣΚΕΨΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ :: ΔΡΑΣΕ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΤΟ «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΣΕ 50 ΛΕΞΕΙΣ
Προτείνουν: Να πληρώνουμε περισσότερα, να μας κρατάνε μεγαλύτερα ποσά από το μισθό κάθε μήνα, να δουλεύουμε πιο πολύ, περισσότερα χρόνια, μέχρι τελικής πτώσης.
Απαντάμε: Να πληρώσουν οι εργοδότες και το κράτος, να αυξηθεί ο πραγματικός μισθός και οι καθαρές μας αποδοχές. Ενιαία ασφάλιση και εργασιακές σχέσεις, σταθερή δουλειά για όλους!

Τα πράγματα είναι ζόρικα και όλοι το ξέρουν. Οι νέοι που έχουν βρει μια δουλειά, ακόμα και αυτοί που εργάζονται για 3-5 χρόνια, παίρνουν ένα βασικό μισθό κάπου 600 με 1000 ευρώ, που δε φτάνουν για να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Η κυβέρνηση μόνο παριστάνει την ανίδεη εξαγγέλλοντας νέες αντεργατικές τομές, προς το χειρότερο αλλαγές στο σύστημα ασφάλισης και μισθοδοσίας. Τα πράγματα είναι κρίσιμα. Το πώς θα δουλεύουμε και το πώς θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το αν θα καταφέρουμε να μπλοκάρουμε τα σχέδιά τους. Γιατί για το σύνολο αυτών των κατευθύνσεων και αλλαγών, η νεολαία βρίσκεται ακριβώς στο επίκεντρο. Ποντάρουν να τα καταφέρουν γιατί οι νέοι εργαζόμενοι, δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικά, δεν έχουν εμπειρίες από συλλογικούς αγώνες, και θεωρούν δεδομένα τα μοντέρνα ήθη που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους: «Μην τολμήσει κανείς να σηκώσει κεφάλι, θα κόβεται».
Η φιλοσοφία των αλλαγών που προωθεί η εργοδοσία σε όλη την Ευρώπη σχετίζεται με τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας, δηλαδή της κοινωνικής ασφάλισης, της φορολογίας επί της εργασίας, της επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας κλπ. Καθώς οι μισθοί δεν μπορούν να συμπιεστούν άλλο, αφού έχουν ήδη πέσει στα όρια του να μπορεί κανείς να ζει, επιχειρούν να μας τα πάρουν από αλλού κόβοντας πολύτιμες παροχές υγείας, περίθαλψης και ασφάλισης.
Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν τίθεται ζήτημα. Ήδη από το 1992 ψηφίζουν και εφαρμόζουν κομματιαστά νόμους που θίγουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ εφάρμοσε τον μακροπρόθεσμης σημασίας νόμο του Σιούφα (2048/1992), ενώ ακριβώς το ίδιο κάνει και η ΝΔ σήμερα με το νόμο Ρέππα (3029/2002). Και οι δύο αφορούν: α) την παράταση του εργάσιμου βίου, β) την αύξηση των εργατικών εισφορών, γ) τη μείωση των συντάξεων. Κινδυνολογούν για το μέλλον των ταμείων και προσπαθούν να μας πείσουν να συμβιβαστούμε με λιγότερα, για να μην τα χάσουμε όλα. Σπέρνουν το φόβο γιατί είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν.
Για μας τίθεται ζήτημα. Οι αλλαγές σε εργασία και ασφάλιση μας αφορούν και μάλιστα άμεσα. Μιλάνε για εργασία και εμείς ξέρουμε ότι εννοούν ανασφάλιστα προγράμματα. Μιλάνε για υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και εμείς βιώνουμε την ανεργία. Μιλάνε για το κόστος της ασφάλισης και εμείς λυγίζουμε υπό το κόστος ζωής. Μιλάνε για σύνταξή στα 65+ και εμείς δε βλέπουμε ένσημα γιατί η δουλειά είναι μια εναλλαγή της ανεργίας, παρατείνουμε την ανεργία μας για να μαζεύουμε προσόντα. Μιλάνε για νέους νόμους και εμείς ξέρουμε ότι μας παρασέρνουν σε μια απάτη που θα τους αποφέρει νέα κέρδη.
Η εργατική εισφορά, που επιδιώκουν να αυξήσουν, είναι ένας ύπουλος τρόπος για να μας μειώνουν το εισόδημα. Μεικτές μηνιαίες αποδοχές 800 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα σήμερα δίνουν 672 ευρώ καθαρά. Μας μειώνουν δηλαδή κι άλλο αυτά τα ελάχιστα που παίρνουμε. Την ίδια στιγμή με διάφορα τερτίπια οι εργοδότες απαλλάσσονται από τις εισφορές, μεγάλες επιχειρήσεις από τεράστια χρέη προς το ΙΚΑ, και το ίδιο το κράτος χρωστά δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία.
Και από την άλλη, ποια λύση μάς προτείνουν; Να στραφούμε στην ιδιωτική ασφάλιση, έστω συμπληρωματικά. Έχει ανοίξει η όρεξη μεγάλων πολυεθνικών που έχουν κάνει δυναμική εμφάνιση ήδη και συντηρούν φιλόδοξα σχέδια για την ελληνική αγορά, παρά το γεγονός ότι ακόμα η πλειοψηφία δηλώνει δυσπιστία απέναντι στο θεσμό. Την ώρα που ο Μάικλ Μουρ με το αποκαλυπτικό του ντοκιμαντέρ Sicko καταδεικνύει σε όλο τον κόσμο τι σημαίνει ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης, οι φωστήρες της αντιμεταρρύθμισης προπαγανδίζουν ως «εξέλιξη» την στροφή στην ιδιωτική ασφάλιση.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ :: Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ
Είναι επιτακτική ανάγκη να βγούμε στο προσκήνιο για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Όσα οι πραγματικές δυνατότητες της εποχής μπορούν να προσφέρουν. Θέλουμε περισσότερα χρήματα για να ζήσουμε. Ελεύθερο χρόνο. Περισσότερα δικαιώματα. Φτάνει πια! Είναι ώρα να σκεφτούμε όχι μόνο το μέλλον μας, αλλά και το παρόν. Είναι ώρα να μάθουμε, να ψάξουμε, να ρωτήσουμε. Είναι ώρα να δράσουμε συλλογικά. Ενάντια στις επιλογές κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ, ΕΕ, ΣΕΒ.


Δημιουργώντας τις δικές μας αγωνιστικές μορφές, μπλογκ, επιτροπές αγώνα, διαδηλώσεις, απεργίες, μαζί με όποια σωματεία κινούνται στην πράξη και όχι στα λόγια για ένα κίνημα ανατροπής της επίθεσης – για ένα κίνημα νέων κατακτήσεων. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από κανένα στημένο διάλογο της κυβέρνησης με τους «φορείς», ούτε βέβαια από τη ΓΣΕΕ, που συναινεί στην οικονομική πολιτική του Αλογοσκούφη, που σταθερά επιχειρηματολογεί υπέρ της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που ανέχεται τους επινοικιαζόμενους εργαζόμενους και τους «μαύρους» σερβιτόρους και ντιλιβεράδες, που εν τέλει υπογράφει τις αυξήσεις ντροπής και πείνας.
Θεωρούμε ότι η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους. Στην κοινωνική προστασία δεν έχουν θέση οι νόμοι του κέρδους. Αντιπαλεύουμε την πολιτική και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν αντιασφαλιστικούς νόμους, ενοποίησαν προς τα κάτω τα ταμεία και μείωσαν τις συντάξεις. Αντιπαλεύουμε τις επιλογές της ΕΕ στην ασφάλιση. Διεκδικούμε ένα συνολικό πλαίσιο ασφαλιστικής προστασίας κι όχι ένα σύστημα που απλώς θα απαλύνει τις συνέπειες της ελεύθερης αγοράς και της μισθωτής εκμετάλλευσης. Απαιτούμε μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες των εργαζομένων.
Με τους αγώνες μας και τη δύναμη της συλλογικότητας σπάμε το κλίμα τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς. Οργανωνόμαστε, διεκδικούμε:

<1> Πίσω όλα τα κλεμμένα. Επιστροφή όλων των χρημάτων που «νόμιμα» καταληστεύτηκαν από τους εργοδότες, τις τράπεζες και το κράτος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυστηρές κυρώσεις μέχρι δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων για τους εργοδότες που εισφοροδιαφεύγουν, δεν ασφαλίζουν εργαζόμενους, καταπατούν τα ωράρια, δεν καταβάλλουν μισθούς και επιδόματα
<2> Καμία αύξηση της εργατικής εισφοράς. Αύξηση του πραγματικού μισθού με σταδιακή μείωση της εργατικής εισφοράς. Προοπτικά για την ασφάλιση και τη σύνταξη να πληρώνουν μόνο το κράτος και οι εργοδότες. Ειδική φορολόγηση των επιχειρηματικών και χρηματιστηριακών κερδών, και δέσμευση του 1,5% του προϋπολογισμού για την ασφάλιση.
<3> Ενιαία δημόσια ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους. Ενοποίηση των παροχών προς τα πάνω χωρίς να θιγούν τα δικαιώματα κανενός κλάδου. Κατάργηση της ιδιωτικής ασφάλισης. Ενιαία, πλήρη δημόσια και δωρεάν ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε νέο πτυχιούχο και απόφοιτο τεχνικών λυκείων και σχολών και για κάθε άνεργο. Το βάρος στην επανένταξη του ανέργου στην παραγωγή, με πλήρη ασφάλιση όσο δεν έχει δουλειά. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και μισθό για κάθε μορφή επιμόρφωσης, για την πρακτική άσκηση των σπουδαστών των ΤΕΙ/ΙΕΚ.
<4> Ενιαίες εργασιακές σχέσεις. Όχι στην προνομιακή μεταχείριση κάποιων κατηγοριών εργαζομένων. Ειδική αντιμετώπιση μόνο για τα πραγματικά βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής - προσωρινής - ανασφάλιστης - απλήρωτης εργασίας. Κατάργηση των νόμων για τη μερική απασχόληση, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την καταστρατήγηση του 8ωρου. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
<5> Νέες θέσεις εργασίας. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Γενική υποχρεωτική μείωση του χρόνου εργασίας σε 35 ώρες τη βδομάδα (7ωρο, πενθήμερο) χωρίς μείωση των αποδοχών. Συνεχές σταθερό ωράριο. Δωρεάν διαρκής επιμόρφωση μέσα στα πλαίσια του εργάσιμου χρόνου. Δυνατότητα επαγγελματικής εξέλιξης και αλλαγής ειδικότητας με πληρωμένες αποδοχές για όλους τους νέους.
<6> Καμία αλλαγή στα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Σύνταξη στα 55 (50 για τις γυναίκες) ή στα 30 χρόνια δουλειάς. Ελάχιστη σύνταξη 1400 ευρώ, βασικό μισθό 1400 ευρώ, όσα δηλαδή έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠAΣOK και της NΔ από το 1992 και εξής (Σιούφα, Pέππα κ.λπ.) και μη εφαρμογή των αντιασφαλιστικών οδηγιών της EE.

Όλα αυτά δε θα κερδηθούν απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Είναι όμως υπερώριμα αιτήματα της εποχής μας, πάνω απ’ όλα αναγκαία για τον κόσμο της δουλειάς που δοκιμάζεται, και απολύτως εφαρμόσιμα σήμερα που η κερδοφορία του κεφαλαίου έχει ξεφύγει. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω από αυτά. Μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη για ένα μαχόμενο εργατικό κίνημα, με σωματεία στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, που θα τους δυναμώνουν και θα έχουν στην πρώτη γραμμή τη νέα γενιά, αντί να την αφήνουν στην απέξω κάνοντας τάχα ότι δε γνωρίζουν τις νέες μορφές εργασίας και εκμετάλλευσης.

νέα βάρδια ::: αριστερή κίνηση νέων εργαζομένων και ανέργων
neavardia.blogspot.com