31 Μαρ 2007

Για την ηλεκτρονική παρακολούθηση των εργαζομένων

Με αφορμή μια ερώτηση έλληνα ευρωβουλευτή (της ΝΔ παρακαλώ) προς την Κομισιόν, το in.gr δημοσίευσε τους ισχύοντες όρους και προϋποθέσεις για την ηλεκτρονική παρακολούθηση των εργαζομένων. Στο ίδιο δημοσίευμα, συνοψίζεται και τα ισχύοντα στην Ελλάδα. Το άρθρο βρίσκεται εδώ.



29 Μαρ 2007

Εργατικός συνδικαλισμός στις ΗΠΑ

Ένα ρεπορτάζ για τα αμφιλεγόμενα μεγάλα αμερικανικά συνδικάτα δημοσιεύεται σήμερα στην Καθημερινή.



kathimerini.gr | Tα συνδικάτα στις ΗΠΑ αλλάζουν πρόσωπο

ΟΧΑΪΟ. Σε έναν αγώνα για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, το οποίο σταδιακά απαξιώθηκε, επιδίδονται οι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων της χώρας. Στην προσπάθειά τους αυτή στοχεύουν πέρα από τον σκληρό πυρήνα των αυτοκινητοβιομηχανιών και των βιομηχανιών χάλυβα και προσπαθούν να στρατολογήσουν εργαζόμενους με χαμηλούς μισθούς και επαγγελματίες που ανησυχούν για την ενδεχόμενη απώλεια της ιατρικής τους περίθαλψης. Τα νέα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι μετανάστες που εργάζονται ως οικοδόμοι, νοσοκόμοι, παρκαδόροι, μηχανικοί και προσωπικό σε καζίνο. Πρόκειται για ομάδες ανθρώπων που σε αντίθεση με τους εργαζόμενους σε βιομηχανίες δύσκολα θα χάσουν τη θέση τους λόγω μεταφοράς της εργασίας τους στο εξωτερικό.

28 Μαρ 2007

Για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων

Ορισμένες σκέψεις σε ορθή κατεύθυνση για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δημοσιεύει στην "Καθημερινή" η Ευριδίκη Μπέρση. Στο φως των εξελίξεων των τελευταίων ημερών, σε σχέση με τη χρήση των αποθεματικών ως ιδίων κεφαλαίων, θα έπρεπε να διατυπώσουμε και την άποψη του εργαζόμενου. Η χρήση των κεφαλαίων των ασφαλιστικών ταμείων (που δε θ' αρκούν αύριο για σύνταξη, μας λένε...) πρέπει να υπόκειται στον έλεγχο των εργαζόμενων που ασφαλίζονται σ' αυτά.

kathimerini.gr | Εδώ σύνταξη, εκεί σύνταξη, αντίο σύνταξη

Τα 5 εκατομμύρια ευρώ που έχασε το ΤΕΑΔΥ λόγω αμαρτωλών επενδύσεων είναι ένα σκάνδαλο σαν αυτά που συμβαίνουν συχνά διεθνώς. Σε πολλά μέρη του κόσμου, πόροι των συνταξιοδοτικών ταμείων τοποθετούνται σε επισφαλείς επενδύσεις με αποτέλεσμα οι συντάξεις να κρέμονται από την επιτυχία ή την αποτυχία της κάθε επένδυσης.

15 Μαρ 2007

Κάλεσμα συμμετοχής στις φοιτητικές κινητοποιήσεις

Ο αγώνας των φοιτητών είναι αγώνας όλων μας!

Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται στους δρόμους εδώ και 10 μήνες. Αιχμή του κινήματος μπορεί να αποτελεί η αντιδραστική μεταρρύθμιση στο χώρο της Παιδείας, αλλα ο βαθύς πυρήνας του είναι το μέλλον της εργασιακής ανασφάλειας, της ανεργίας και της περιπλάνησης. Η διάσπαση των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων, οι καταρτίσεις, οι ειδικεύσεις, η διαρκής πιστοποίηση και αξιολόγηση που προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο διαμορφώνουν φτηνούς-αποδοτικούς και εύκολα εκμεταλλεύσιμους αυριανούς εργαζόμενους.

Το μέλλον των φοιτητών είναι το δικό μας παρόν.

Το μέλλον αυτό, δεν διαφέρει πολύ από το παρόν που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων. Η σύγχρονη εκμετάλλευση είναι αυτή των ελαστικών ωραρίων, των εξευτελιστικών μισθών, της διαρκούς ανασφάλειας, της συνεχούς μετακίνησης από δουλειά σε δουλειά, του αδιάκοπου κυνηγιού προσόντων με την επανακατάρτιση. Οι μεταρρυθμισεις της κυβερνησης καταργουν ολοένα και περισσότερα κεκτημένα δικαιώματα και οι νεοι εργαζομενοι αδυνατουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Η κατάσταση αυτη κάνει απαραιτητη την αναμετρηση με την πολιτική που επιβάλλει όλα αυτά.

Με κοινά αιτήματα για παιδεία,εργασία, δημοκρατία και κοινές μάχες φοιτητών και εργαζομένων ο αγώνας μας μπορεί να γίνει νικηφόρος

Όσο μαχητικός και ηρωικός και αν ειναι ο αγώνας των φοιτητών για να είναι νικηφόρος χρειάζεται να συνενωθεί με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας. Με κοινά αιτήματα για παιδεία, εργασία, δημοκρατία ενάντια στα κεντρικά σημεία της πολιτικής της κυβέρνησης. Μιας κυβερνησης που προκειμενου να επιβαλει την πολιτικη της δεν δισταζει να χτυπαει το μαζικο κινημα προσφευγοντας στην ανοιχτη καταστολη στη βια και στην τρομοκρατια. Τα γεγονότα που συνέβησαν στο προηγούμενο συλλαλητήριο ήταν ένα δείγμα των μεθόδων καταστολής και τρομοκρατίας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να καταπνίξει τις αντίθετες φωνές.
Ο αγώνας αυτός δε μπορεί να εκφραστεί από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατεία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) ,που αδυνατεί να υπερασπιστεί ακόμη και τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, καθώς ακολουθεί την κυρίαρχη πολιτική και εξυπηρετεί τα κέρδη των επιχειρήσεων (π.χ. υπογραφή διετούς σύμβασης με αυξήσεις των 0,77 λεπτών, αποδοχή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, διαπραγματεύσεις για μαζικές «εθελούσιες» εξόδους από επιχειρήσεις, ίδρυση ιδιωτικού πανεπιστημίου κ.α.).

Σαν πρώτο βήμα του ενιαίου μας αγώνα με τους φοιτητές είναι η συμμετοχη μας

• στο συλλαλητήριο στο οποίο καλούν οι φοιτητικοί σύλλογοι την Πέμπτη 15/3 και
• στην πορεία διαμαρτυρίας την Παρασκευή 16/3 προς τον Αστέρα Βουλιαγμένης που θα πραγματοποιηθεί το συνέδριο της ΓΣΕΕ


νέα βάρδια
αριστερή κίνηση νέων εργαζομένων

e-mail:neavardia@gmail.com
weblog:http://neavardia.blogspot.com
τηλ.:6976638197


Για την Παρασκευή υπάρχει ένα ραντεβού στις 3:00 μμ. στο Πολυτεχνείο που θα ξεκινήσουν τα πούλμαν των φοιτητών. Όσοι δεν το προλάβουν ραντεβού στον "Αστέρα Βουλιαγμένης" στις 6:00 μμ.

11 Μαρ 2007

Ιδρυτική διακήρυξη της νέας βάρδιας

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ,

ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Βλέπουμε τους μισθούς μας να κυμαίνονται μονίμως κάπου γύρω από το όριο της φτώχειας. Αμειβόμαστε με 600 κι 700 ευρώ που δεν φτάνουν ούτε για να συντηρήσει κανείς τον εαυτό του, πόσο μάλλον να έχει αξίωση για μια στοιχειώδη ποιότητα στη ζωή του, για κάτι παραπάνω από το φαί-ύπνος-δουλειά. Αυτοί οι μισθοί τελικά μας οδηγούν στην αναζήτηση και δεύτερης δουλειάς ή στην δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως σε μία, μήπως και ο μισθός αυγατίσει λίγο, μήπως μας φτάσει να πληρώσουμε νοίκια και λογαριασμούς.

Βλέπουμε ότι στη δουλειά μας είμαστε περαστικοί. Βλέπουμε την εργασιακή ανασφάλεια και την ανεργία να φορτώνονται ως ευθύνη σε μας, στα ανεπαρκή μας προσόντα, στις ελλιπείς ικανότητες μας, στο φτωχό βιογραφικό μας. Βλέπουμε τον αυταρχισμό στους χώρους δουλειάς να ενισχύεται ολοένα. Βλέπουμε τον ελεύθερό μας χρόνο να κατατεμαχίζεται, να υποθηκεύεται διαρκώς από τον εργάσιμο χρόνο που γίνεται όλο και λιγότερο συγκεκριμένος και συνεχής.

Τα ελαστικά ωράρια, οι κυλιόμενες βάρδιες και τα κυλιόμενα ρεπό, τα σπαστά ωράρια και οι μονίμως «έκτακτες» υπερωρίες, κάνουν τον χρόνο της δουλειάς απροσδιόριστο και ατελείωτο, τον απλώνουν σε όλη την ημέρα, τη βδομάδα, τη ζωή.

Η προσωρινότητα είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σήμερα, κατά κανόνα είμαστε άνεργοι με αναστολή. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι προσλήψεις μέσω πλήθους προγραμμάτων (Ο.Α.Ε.Δ. stage, επιδοτούμενα) «για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας», μας οδηγούν στην ομηρία. Είμαστε όμηροι της κάθε κυβέρνησης, της Ε.Ε. (οδηγία Μπόλκεσταιν), όλων των “επιτελείων” που “σχεδιάζουν” κάθε τόσο “νέα” αντεργατικά μέτρα βάσει των εργοδοτικών συμφερόντων. Η ευρωπαϊκή οδηγία 1999/70/ΕΚ της 28/06/99 που νομιμοποιεί το καθεστώς των συμβασιούχων και οι νομικές ευκολίες στις απολύσεις ώστε να μπορούν οι εργοδότες να ανακυκλώνουν τους εργαζόμενους τους χωρίς κόστος, είναι δύο μόνο τέτοια μέτρα. Το λογιστήριο της επιχείρησης από το ταμείο ανεργίας απέχουν πάντα μόλις ένα βήμα.

Κι όμως εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε τις στρεβλώσεις που προκαλεί αυτή η πολιτική: Επιδιδόμαστε άθελά μας σ' ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων, σε έναν αέναο μεταξύ μας ανταγωνισμό. Μεταβαλλόμαστε διαρκώς από άξιους σε ανάξιους και αντίστροφα, μέχρι την επόμενη εξέταση, το επόμενο σεμινάριο, την επόμενη συνέντευξη. Καλούμαστε ακόμα και να δουλέψουμε δωρεάν ή με μειωμένες αποδοχές στο όνομα κάποιας μαθητείας, κάποιας πρακτικής άσκησης ή και έρευνας (μεταπτυχιακοί). “Επενδύουμε” στην «βελτίωσή» μας, για να μπορούμε να πουλήσουμε καλύτερα τον πιο ανταγωνιστικό εαυτό μας. Η καλλιέργεια του ανταγωνισμού οδηγεί στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση του συνόλου των εργαζομένων (μαζί με την πολυμορφία των συμβάσεων, τα διάφορα μοντέλα υπενοικίασης, κτλ.) που επικυρώνουν την εξατομίκευση και την απομόνωσή μας. Γεγονός που μας καθιστά αδύνατους να υπερασπιστούμε ενιαία και να διεκδικήσουμε συλλογικά τα συμφέροντά μας, αφού υπονομεύεται η εργατική αλληλεγγύη.

Η απεργία, από αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου έχει μετατραπεί σε σκάνδαλο που κάθε εργοδότης δικαιούται να αντιμετωπίσει κατά το δοκούν. Οι όροι εργασίας θεωρούνται πλέον μονομερής απόφαση του εκάστοτε αφεντικού, δική του υπόθεση «για το πώς θα κάνει κουμάντο στη δουλειά του». Ο εργαζόμενος επιτρέπεται να συναινεί, να ανέχεται ή να αλλάζει δουλειά «γιατί έτσι είναι εδώ τα πράγματα και άμα σου αρέσει».

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση βλέπουμε την απουσία του επίσημου εργατικού συνδικαλισμού ή για την ακρίβεια δεν τον βλέπουμε καθόλου, τουλάχιστον στη δουλειά μας. Τους γραφειοκράτες «εκπροσώπους» μας (Γ.Σ.Ε.Ε – Α.Δ.Ε.Δ.Υ.)τους βλέπουμε μόνο στην TV, χαμογελαστούς μαζί με την αφρόκρεμα της εργοδοσίας, κάθε φορά που υπογράφουν ψευτοαυξήσεις της ξεφτίλας, κάθε φορά που κάνουν «τακτικές και αναγκαίες υποχωρήσεις» ξεπουλώντας κάποιο ακόμα από όσα δικαιώματα μας έχουν απομείνει. Τους βλέπουμε να μιλάνε την ίδια γλώσσα με επιχειρηματίες και κυβερνώντες, να προσπαθούν να μας στριμώξουν σε κάποια γωνιά της «αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας» και της «ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων». Παράλληλα προσπαθούν να «συμμορφώσουν» κι άλλο την ανεξάντλητη δεξαμενή εν δυνάμει εργαζομένων, αναγνωρίζοντας στον εαυτό τους ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία με τους όρους που επιβάλλουν γι' αυτήν οι εργοδότες, το κράτος και οι θεσμοί τους. Συμφωνώντας πάντα με τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Σ.Ε.Β. και τις επιταγές της αγοράς, θέλουν να συμβάλουν με τον τρόπο τους στις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση, που όλοι καταλαβαίνουν πως στοχεύουν στην αλλαγή του τοπίου των εργασιακών σχέσεων.

Ένα ζωντανό παράδειγμα αυτής της συντηρητικής αναμόρφωσης της εκπαίδευσης είναι τα δημόσια και ιδιωτικά Ι.Ε.Κ.-Κ.Ε.Κ. που λειτουργούν με επιδοτήσεις της Ε.Ε. και με πολιτική απόφαση των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρέχουν μερική γνώση (εξειδίκευση) και δεν κατοχυρώνουν κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, παρά μόνο το δικαίωμα στον μελλοντικό εργοδότη να εκμεταλλευτεί τον καταρτιζόμενο όσο το δυνατόν φτηνότερα! Στις άλλες βαθμίδες, τα γνωστικά αντικείμενα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ κατακερματίζονται, το λύκειο έχει γίνει φροντιστηριακό κατώφλι των πανεπιστημίων, η δημόσια τεχνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση διαλύεται από τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις, ακόμη κι αυτή η εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση αποτυγχάνει.

Από την άλλη, βλέπουμε καθημερινά τις επιτεύξεις των επιστημών και της πληροφορικής να εισβάλλουν στη ζωή μας, στο χώρο εργασίας μας και να αυξάνουν τις υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή. Πράγματι αυτή η τεχνολογική επανάσταση δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του κοινωνικού πλούτου και την «απελευθέρωση» του ελεύθερού μας χρόνου. Με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, επίσημη έκθεση του ΔΝΤ εγγυάται, με περίσσιο θράσος, ότι υπάρχουν οι δυνατότητες πια για μείωση του εργάσιμου χρόνου έτσι ώστε να μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο για να δουλεύουμε περισσότεροι, με μεγαλύτερους μισθούς για περισσότερες απολαβές, χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος μείωσης των κοινωνικών και υλικών αγαθών! Ποιος διαχειρίζεται και καρπώνεται όμως το υπερπροϊόν των νέων τεχνολογιών;

Αυτή η εικόνα της ζωής μας, αυτό που μας σερβίρεται, δεν μπορεί να είναι ούτε τυχαίο, ούτε ένα σύνολο λαθών που μένει κάποιος να τα προσέξει και να καταπιαστεί με την αντιμετώπισή τους. Δεν είναι απλά μια σειρά προβλημάτων που έχει ο νέος εργαζόμενος. Είναι ένα σύνολο που το διαπερνά μια ενιαία λογική, μια κατάσταση που κάποιους συμφέρει και εμάς όχι, μια κατάσταση που στήνεται μεθοδικά και προγραμματισμένα. Και μόνο από μια τέτοια σκοπιά μπορούμε να εξηγήσουμε, να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει.

Και δεν είναι άλλη από τις πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης να υπηρετήσει τα κέρδη και τους νόμους της αγοράς, σύμφωνα πάντα και με τις ευρωπαϊκές οδηγίες που καθιστούν καθοριστικό τον ρόλο της Ε.Ε, της πιο ισχυρής ένωσης των προνομιούχων τάξεων στην Ευρώπη και μιας από τις ισχυρότερες στον κόσμο (οδηγία Μπόλκενσταϊν, Πράσινη Βίβλος για την πλήρη κατεδάφιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ακόλουθα της στρατηγικής της Λισαβόνας). Δεν είναι κανένας άλλος παρά η κυβέρνηση της Ν.Δ. που εξαπολύει νέες αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις» και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση που τις επισφραγίζει: προϋπολογισμός, ιδιωτικοποιήσεις, μίνι ασφαλιστικό, νέα φορολογικά μέτρα, αλλαγές των Δ.Ε.Κ.Ο., με κορυφαία επιδίωξη την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτοί είναι που επιλέγουν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους σε συνεργασία με τη μεγάλη πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, αποκρύπτοντας τις ουσιαστικές πληροφορίες και τοποθετώντας εντός του εργαζόμενου τις αντιφάσεις του όλου συστήματος.

Αυτό που για εμάς τους εργαζόμενους είναι πνιγηρό ή και αφόρητο, είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη για τα κέρδη των εργοδοτών μας. Στα «απλά μαθηματικά» της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας, της ισχυρής Ελλάδας, εμείς είμαστε το εργατικό κόστος που πρέπει να μειωθεί, οι όποιες απαιτήσεις μας είναι ένα βαρίδι που δεν επιτρέπεται να υπάρχει. Σε αυτήν την εξίσωση, θα είμαστε πάντα χαμένοι. Όσο δεν μπορούμε να δούμε πέρα από αυτήν, όσο δεν τολμάμε στη σκέψη και στην πράξη μας να ανοίξουμε δρόμους για άλλα «μαθηματικά» όπου θα κερδίζουμε εμείς, τόσο θα αναπαράγουμε μια κατάσταση που καταλαβαίνουμε ότι δεν μας χωράει.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝΕ

Στις μέρες μας, κάθε “έγκριτος αναλυτής” όταν μπει στον κόπο να μιλήσει για κάποιο δικαίωμα ή κάποιο αίτημα των εργαζομένων σπεύδει να διευκρινίσει ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να θίξουμε τους κανόνες της αγοράς, δεν μπορούμε να υποθηκεύσουμε την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Νοιώθουν πάντα την ανάγκη να πλύνουν το στόμα τους από κάθε γεύση ακόμα και της πιο ανώδυνης εργατικής αμφισβήτησης.

Εμείς πάλι από τη μεριά μας νιώθουμε την εντελώς αντίστροφη ανάγκη να διευκρινίσουμε ότι σε κάθε περίπτωση, σε κάθε επιμέρους ζήτημα, ακόμη και στην πιο μικρή διεκδίκηση, φιλοδοξούμε να υπονομεύσουμε ακριβώς αυτούς τους νόμους της αγοράς, ακριβώς αυτά τα κέρδη των εργοδοτών μας. Γιατί είναι πλέον σαφές για εμάς ότι για να γίνει το μέλλον μας ακόμη και στοιχειωδώς βιώσιμο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με όσα μας παρουσιάζουν ως δεδομένα και απαραβίαστα, με τα ιερά και τα όσια των συμφερόντων τους.

Αυτό που σήμερα απαιτείται είναι να βάλουμε, όχι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά στους δρόμους του αγώνα, τις ανάγκες μας μπροστά. Να αρθρώσουμε ένα λόγο απαίτησης και διεκδίκησης που να μας ενώνει με βάση τα συμφέροντά μας, που να εμφανίζει μια νέα πρόταση για τα κοινωνικά και οικονομικά μας δικαιώματα. Να μιλήσουμε για μια σύγχρονη χάρτα αναγκών και δικαιωμάτων της εργαζόμενης νεολαίας στη δουλειά και στη ζωή. Να τολμήσουμε να αντιστρέψουμε τους δείκτες των χρηματιστηρίων, ανεβάζοντας τους δείκτες του δικού μας πλούτου, του ελεύθερού μας χρόνου. Να ιεραρχήσουμε αντίστροφα τους στόχους της κοινωνίας, βάζοντας στην κορυφή της πυραμίδας τις δικές μας ανάγκες ως μοναδικό κριτήριο. Την ανάγκη για την απελευθέρωση του ελεύθερου χρόνου από τα δεσμά του εργάσιμου, έτσι ώστε καθένας από εμάς να μπορεί να συμβάλλει και να συναποφασίζει σε ότι αφορά την εργασία μας, τα κοινωνικά προβλήματα αναπτύσσοντας συλλογικές δραστηριότητες, ενώ παράλληλα να νοιώθει ικανός να χρησιμοποιήσει τον ελεύθερό του χρόνο δημιουργικά.

  • Σταθερή και μόνιμη δουλειά. Όχι στην ελαστική εργασία, στην ημιαπασχόληση, στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Απαγόρευση των απολύσεων, καμία συζήτηση για κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.
  • Συνεχές, ενιαίο, μειωμένο ωράριο. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Κατάργηση των ελαστικών και των σπαστών ωραρίων, της επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας.
  • Αυξήσεις στους μισθούς με βάση τις πραγματικές ανάγκες. Άμεσα βασικός μισθός στα 1400 ευρώ.
  • Δημόσια και δωρεάν κοινωνική ασφάλιση – υγεία για εργαζόμενους και ανέργους. Κατάργηση της εργατικής ασφαλιστικής εισφοράς, να πληρώσουν κράτος και εργοδότες. Δραστική μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.
  • Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό χωρίς προϋποθέσεις (αριθμός ενσήμων, απόλυση κλπ.). Δωρεάν εισιτήρια για τις μετακινήσεις των ανέργων.
  • Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα στους χώρους δουλειάς.
  • Ίσα κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα για τους μετανάστες.
  • Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ίσα μορφωτικά και επαγγελματικά δικαιώματα για όλους.

Από μια τέτοια σκοπιά να απαντήσουμε στο σύγχρονο μεσαίωνα που ζούμε στη δουλειά. Ενάντια στην εργοδοσία και στα ηγετικά επιτελεία του ελληνικού κεφαλαίου (ΣΕΒ κλπ.). Ενάντια στις κυβερνήσεις που ενορχηστρώνουν και θεσμοθετούν την επίθεση στα δικαιώματά μας. Ενάντια στην Ε.Ε. που συντονίζει και προωθεί το ευρωπαϊκό όραμα-εφιάλτη της αιώνιας λιτότητας, του ευρώ και του συμφώνου σταθερότητας. Ενάντια στις λογικές που πρεσβεύουν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στο όνομα της ανάπτυξης, της επιχειρηματικής δραστηριότητας και στην υπονόμευση των εργατικών συμφερόντων μας, υπογράφοντας αυξήσεις πείνας, υποκλινόμενοι σε όλα τα παραπάνω επιτελεία.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΝΕΟΛΑΙΪΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Όσοι συμμετέχουμε στη συγκρότηση της “νέας βάρδιας” πιστεύουμε ότι τώρα είναι καιρός να πάρουμε το λόγο και να μιλήσουμε για μάχες και για νίκες. Να μιλήσουμε για την ανάγκη του συλλογικού αγώνα, για την ανάγκη μιας πλατιάς και πολύμορφης αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, για ένα ρεύμα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής στην εργαζόμενη νεολαία. Για να συμβάλλουμε στο να εμφανιστεί στην ίδια τη ζωή μια μαχητική, συλλογική και ανατρεπτική πρόταση για το πώς θα ζήσουμε καλύτερα. Στο να εμφανιστεί μια πραγματική διέξοδος, κόντρα στις αυταπάτες της ατομικής ανόδου, που φτιάχνει συνήθως τα μεγαλύτερα και πιο πρόθυμα θύματα της εργοδοσίας, κόντρα και στις σειρήνες του ψευτοβολέματος που παράγει ανθρώπους-ομήρους, βαθιά ηττημένους και τελικά ακόμη περισσότερο εκτεθειμένους στη διαρκή ανασφάλεια.

Η συλλογικότητα που συγκροτούμε, πιστεύουμε πως μπορεί να είναι μια κρίσιμη συμβολή στη εμφάνιση μιας τέτοιας πρότασης και προοπτικής και στην αγωνιστική έκφρασή της. Με αυτό το σκεπτικό η “νέα βάρδια” φιλοδοξεί:

  • Να συνιστά μια πηγή πληροφόρησης για τα δικαιώματα του νέου εργαζόμενου ενάντια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας, ένα βήμα αποκάλυψης και καταγγελίας των κυβερνητικών και ευρωπαϊκών σχεδιασμών για ακόμη βαθύτερες αντεργατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
  • Να συγκροτεί ένα δίκτυο νεολαιίστικης εργατικής αλληλεγγύης, να στηρίζει προσπάθειες αγώνα και διεκδίκησης σε χώρους δουλειάς, να καταγγέλλει και να παλεύει για την ανάκληση απολύσεων, να συμβάλλει έμπρακτα στην ανατροπή του εργοδοτικού αυταρχισμού.
  • Να αποτελεί ένα χώρο διαλόγου, συζήτησης και αναζήτησης νέων εργαζομένων για τις απαντήσεις που απαιτούνται στα σύγχρονα ερωτήματα στη δουλειά και στη ζωή. Ένα χώρο όμως που όχι μόνο θα αναζητεί, αλλά και θα τολμά να διατυπώνει απαντήσεις, να διαμορφώνει πρόταση για την αναγκαία για τους εργαζόμενους κοινωνική και πολιτική προοπτική, να θέτει μια τέτοια πρόταση σε αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική.
  • Να παίρνει μαχητικές πολιτικές πρωτοβουλίες, για το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν την εργαζόμενη νεολαία, να εμφανίζει δημόσια και αγωνιστικά έναν εργατικό νεολαιίστικο λόγο σε κεντρικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
  • Να στοχεύει, και να μετριέται σε αυτό, στη συγκρότηση σωματείων ή στην ενίσχυση ήδη υπαρχόντων αλλά και στην συγκρότηση αριστερών ριζοσπαστικών συλλογικοτήτων σε χώρους όπου εργάζεται μαζικά η νεολαία, παλεύοντας στα σχήματα και στα σωματεία ενάντια στις λογικές διαχείρισης και εκπροσώπησης, σύμφωνες κάθε φορά με τα κομματικά συμφέροντα (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ…),με στόχο να βάλει μπροστά τα δικαιώματα των εργαζομένων και πρώτα απ’ όλα το δικαίωμά τους να αποφασίζουν και να παλεύουν οι ίδιοι για τις ανάγκες τους, προβάλλοντας αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως αυτή των Γενικών Συνελεύσεων,
  • Να συμβάλλει, με το λόγο και τη δράση της, στην εμφάνιση συνολικά στην κοινωνία μιας νέας αριστερής πρότασης για το παρόν και το μέλλον, μιας ριζοσπαστικής αριστεράς του αγώνα και της νίκης, του σύγχρονου, επίκαιρου και αναγκαίου αντικαπιταλισμού της εποχής μας.