ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΤΟΥΣ…

Τις περισσότερες φορές, όταν κηρύσσεται μία απεργία οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με την αμφιβολία για το αν καλύπτονται, το φόβο της δυσμενούς μεταχείρισης ή ακόμα και της απόλυσης. Πρέπει , ωστόσο, να θυμόμαστε ότι η απεργία είναι κεκτημένο δικαίωμα των εργαζομένων για την υπεράσπιση των συλλογικών τους συμφερόντων απέναντι στην εργοδοσία. Προστατεύεται ακόμα και από την αστική νομοθεσία, τόσο στο ίδιο το Σύνταγμα (αρθ.23) όσο και στο ν.1264/82. Ο νόμος συνοπτικά ορίζει…
Στο άρθ.19 ότι……η απεργία αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων που ασκείται απότις συνδικαλιστικές οργανώσεις ως μέσο για τη διαφύλαξη και προαγωγή τωνοικονομικών, εργασιακών, συνδικαλιστικών και ασφαλιστικών συμφερόντωντων εργαζομένων και ως εκδήλωση αλληλεγγύης για αυτούς τους σκοπούς.Για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας απαιτείται προειδοποίησητου εργοδότη ή της συνδικαλιστικής του οργάνωσης 24 τουλάχιστον ώρες
πριν από την πραγματοποίησή της.

Στο άρθ.20 ότι…...η απεργία στις πρωτοβάθμιες(σωματεία εργασιακού χώρου) συνδικαλιστικές οργανώσειςκηρύσσεται με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης. Για ολιγόωρες στάσεις εφόσον δενπραγματοποιούνται την ίδια μέρα ή μέσα στην ίδια εβδομάδα αρκεί απόφασητου διοικητικού συμβουλίου.
Η απεργία στις δευτεροβάθμιες(ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα) και τριτοβάθμιες(ενώσεις των δύο πρώτων. Βλ. ΓΣΕΕ ) συνδικαλιστικές οργανώσεις κηρύσσεται με απόφαση του διοικητικού συμβουλίου. Εργαζόμενοι του κλάδου ή της επιχείρησης που δεν είναι μέλη τηςσυνδικαλιστικής οργάνωσης που κήρυξε απεργία μπορούν να λάβουν μέροςσ' αυτή. Στο .άρθ.1 ορίζεται ότι εργαζόμενοι για την εφαρμογή του νόμου είναι όσοι απασχολούνται με σχέση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου (μισθωτοί), στους οποίους περιλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ με τέτοια σχέση υπό περιορισμούς για την εξυπηρέτηση του βασικών βιοτικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου. Να σημειωθεί ότι ενδιαφέρει η πραγματική σχέση παροχής υπηρεσιών στον εργοδότη και όχι να αν έχει γίνει νόμιμη πρόσληψη. Η απόλυση του εργαζομένου για νόμιμη συνδικαλιστική δράση και συμμετοχή σε απεργία είναι καταχρηστική και άρα άκυρη. Στο άρθ.23 του νόμου ορίζονται οι ποινικές κυρώσεις για τον εργοδότη που αρνείται την πραγματική απασχόληση εργαζομένου που η απόλυσή του έχει κριθεί άκυρη με δικαστική απόφαση (φυλάκιση ή καιμε χρηματική ποινή μέχρις 1.000.000 δρχ. για κάθε παράβαση ή άρνηση). Σύνηθες είναι όμως οι εργοδότες να μην απολύουν αλλά να εξαναγκάζουν τον εργαζόμενο σε παραίτηση μετά από βλαπτική μεταβολή στους όρους εργασίας του (μείωση ωρών και μισθού, άσχημη συμπεριφορά, υποβιβασμός κ.τ.λ.). Στην περίπτωση αυτή μπορούμε είτε να θεωρήσουμε τη μεταβολή απόλυση και να απαιτήσουμε αποζημίωση, είτε να αποκρούσουμε την μεταβολή και να συνεχίσουμε τη δουλειά με τους παλιούς όρους. Ακόμα και αν ο εργοδότης δε το δέχεται, ευθύνεται και οφείλει την εφαρμογή της προηγούμενης συμφωνίας. Μπορούμε να απευθυνθούμε στην Επιθεώρηση Εργασίας. Είναι ζήτημα πως σε κάθε απεργία οι εργαζόμενοι θα υπερασπίζονται ενεργά τα δικαιώματά τους απέναντι στον εργοδότη, ενώπιον των συναδέλφων τους και μαζί μ’ αυτούς, για να επαναφέρουν την διεκδίκηση σε κάθε χώρο. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα του αστικού δικαίου. Κάθε νομοθετική διάταξη αποτυπώνει τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης και ορίζει τα πλαίσια στα οποία αυτή θα κινείται. Τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα, όμως, δεν παύουν να αποτελούν παραπροϊόντα αγώνων, εξαναγκασμό του συστήματος να παρέχει ό,τι το κίνημα επιβάλει. Τα υπερασπιζόμαστε για να δίνουμε τις μάχες μας με καλύτερους όρους αλλά από τη σκοπιά της υπέρβασής τους και την τελική ανατροπή των εκμεταλλευτικών όρων εργασίας αλλά και ζωής. Με επίγνωση ότι ζούμε σε μια εποχή σφοδρής επίθεσης που ακόμα και για την παραμικρή κατάκτηση απαιτείται συνολικός εκβιασμός στο κεφάλαιο, αναγνωρίζουμε ως μόνο δρόμο αυτόν του συλλογικού αγώνα, μέσα από την παρέμβαση στους χώρους εργασίας, τις συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις των σωματείων μας, τον αγώνα όπου ο εργαζόμενος –και όχι κάθε επίδοξος διαχειριστής των συμφερόντων του- θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.